മരക്കൊമ്പുകളില്‍ കൂടുകൂട്ടാനാണിഷ്ടം
ഉയര്‍ന്ന ചില്ലകളിലേക്ക്അവയെപ്പോഴും
കാഴ്ചയെ കൂര്‍പ്പിച്ചു വെയ്ക്കും
ആരവത്തോടെ ചിറകടിച്ചു പറന്നുയരും
പുല്‍ക്കൊടിയും പൂവും
എത്ര താഴെയെന്നു പരിതപിക്കും
എന്നാല്‍
അതിരില്ലാത്ത ആകാശത്തില്‍
ഉടല്‍ തളരുവോളം
കാറ്റ്‌ പോലലയാനാണ്
മേഘത്തിന്റെ ഭാഷയറിയുന്ന
അപൂര്‍വം പക്ഷികള്‍ക്കിഷ്ട്ടം
അവ,
മഴവില്ലില്‍നിന്ന്
നിറങ്ങള്‍ തൊട്ട് ചിറകുകളാല്‍
ചിത്രമെഴുതുന്നു
ഹൃദയത്തിന്റെ ചുവപ്പ്
സന്ധ്യകള്‍ക്ക് പകര്‍ന്നേകുന്നു
പകലറുതിക‍ളില്‍
ചേക്കേറാതെ
നിലാവില്‍ നൃത്തമാടുന്നു ....
അവര്‍ ആകാശത്തിന്റെ പ്രണയികള്‍
adutha janmathilenkilum(anganeyonnundenkil) neelaakashathinte manjimayil mathi varuvolam paari nadakkaanayirunnenkil...anganeyenkil bhoomiyile oro jeevanum aakashathinte pranayikal thanneyo...?
ReplyDeleteആശയവും കവിതയും മനോഹരം..
ReplyDeleteTo be able to break the shackles of earthly bondage and rise above and reach out to the skies of Freedom and Love needs tremendous courage...
ReplyDelete